Dit jaar is het precies 50 jaar geleden dat de familie Espantoso eigenaar werd van Las Mañas. Drie opeenvolgende generaties Espantoso’s bouwden het kleine groezelige tentje van weleer uit tot een bruisende topzaak, een restaurant dat qua sfeer en Spaanse gastronomie zijn gelijke niet kent, niet in Antwerpen, niet in België, zelfs niet in de hele wereld.
Vele van die verhalen zijn nu gebundeld in een prachtig lees-, kijk- en kookboek. De geschiedenis van de Galicische familie Espantoso, de talloze uitbreidingen, de aanstekelijke vreugde en het soms bodemloze verdriet, het wel en wee van honderden matrozen en camioneurs die in de Las Mañas niet alleen een rijkgevulde tafel en troostrijke drank vonden, maar ook een onderkomen en een warm bed… dat alles gecombineerd met honderden foto’s en 50 recepten, de lievelingsschotels van 50 bekende en vaste klanten van het lekkerste, gezelligste, swingendste en soms luidste restaurant van ’t stad.
3 GENERATIES NA ELKAAR
“Ik herinner me Miguel heel goed. Hij was iets ouder dan ik. Hij was een imposante figuur die iedereen kende, toen al…En iedereen wist dat hij van de Las Mañas was. Hij zat in de wetenschappelijke A, ik in de economische. Merkwaardig: ik ben geen econoom geworden, maar hij is zeker ook geen wetenschapper geworden. ”
“Er is geen tweede Spaans restaurant als Las Mañas. Wat me altijd opvalt is dat over drie, vier generaties heen, de liefde voor deze plek wordt doorgegeven in zoveel families. Ik kom altijd zo graag naar hier, telkens wanneer ik binnenkom, voel ik: ‘yes, hier moet ik zijn!’ Beter kan ik het niet uitdrukken.
De sfeer, de muziek, het eten, ze hebben hier de perfecte balans gevonden. Eigenlijk is het altijd feest.”
“Ik heb de Las Mañas leren kennen ter gelegenheid van de Worlds Ports Classic in 2015. Die tweedaagse wielerwedstrijd arriveerde hier toen op de Leien, vlak bij het restaurant. Toen heb ik hier aangename uren meegemaakt met oud-renners als Joop Zoetmelk, Roger De Vlaeminck, Jan Janssen en meer van de krasse rakkers. Ze stonden hier allemaal rond de toog.”
“Toen ik hier de allereerste keer binnenstapte, dat was onwaarschijnlijk: ik kwam ineens thuis, het was alsof Rayco mijn broer was die ik nooit heb gehad en Miguel mijn tweede papa. Dat is magisch, die natuurlijke verbondenheid. De naam van het boek is heel goed gekozen: Cinquenta Años de Passion, daar draait het om bij ons, de passie. In de droevige tijd dat we afscheid moesten nemen van Yapsi bijvoorbeeld, toen merkte je hoe geliefd de Espantoso’s zijn.”v
